Na een jaar als ‘Eva’ te
hebben geleefd, besloot Eef Klein Ganseij (45) dat hij zijn transitie
tot vrouw niet doorzet. Na veertig jaar man-zijn voelde Eva
als opluchting en belasting tegelijk. Vijfenveertig jaar
geleden werd Eef geboren als Berry. Een onopvallende jongen. ,,Ik ben
wel gepest, werd vaak uitgescholden voor homo. Woest werd ik daarvan,
want ik viel op vrouwen. Tegelijkertijd was ik anders; huilde veel, kon
niet tegen schuine grappen. En volgens mijn vader liep ik niet als een
man.” Berry was onzeker.
Iemand die altijd wilde laten zien dat hij een man was. ,,Vanaf mijn
achttiende had ik een serieuze vriendin, op mijn 27ste bouwde ik mijn
eigen huis. Ik hou van motorracen, ik ben heel technisch. Wat dat
betreft heb ik altijd gedaan wat echte mannen doen.”
Tegenwoordig heeft Eef
met succes zijn eigen keukenbouwbedrijf. Een stap die hij maakte nadat
zijn werkgever hem ontsloeg vanwege de op handen zijnde transitie. Bij
het Kennis- en Zorgcentrum voor Genderdysforie van de VU was hij al
gewaarschuwd: ’Wacht met vertellen tot je een vast contract hebt’. Maar
hij wilde open kaart spelen. ,,Ik had een jaarcontract als verkoper bij
een keukenbedrijf, ik deed het hartstikke goed. Toen ik vertelde dat ik
transgender ben en met hormonen zou beginnen, kreeg ik meteen te horen
dat mijn contract dan niet zou worden verlengd. Ik was niet eens boos.
Ik begreep het wel.” Erger vond hij de
afwijzing in zijn directe omgeving. Een familielid bijvoorbeeld, dat
zijn coming-out als transgender afdeed als ‘een trend uit Amerika’.
Daartegenover staat zijn moeder, die hem altijd heeft geaccepteerd.
,"Als jij gelukkig bent, ben ik het ook", zei ze. Mijn vader vond het
lastiger. De beslissing de
transitie tot vrouw in te gaan, bleek voor zijn relatie te veel. ,,Zij
is niet lesbisch, zij was verliefd geworden op Berry. Ons huwelijk
heeft het niet gered.” Na drie maanden hormonen
raakte ik de weg kwijt.
Na een jaar als Eva geleefd te hebben had hij een
gesprek bij de VU. "Operatie plannen, C-cup, een vaginaplastiek. Van
top
tot teen vrouw, dat was het idee. Maar ik merkte steeds vaker: ik ben
blij met mezelf. Als ik uit de douche stapte en mijn spiegelbeeld zag,
voelde ik tevredenheid. De meeste transgenders verafschuwen hun
geslachtsdeel. Dat had ik niet. Ik heb een vriendin, op seksueel gebied
voel ik mij goed in de mannelijke rol. Wilde ik dat wel kwijt? Twijfels. Ik heb om uitstel
gevraagd. Laat ik me niet opereren, dan blijf ik altijd een soort halve
man. Iets er tussenin. Maar ook: een biologische vrouw word ik nooit,
met een lengte van 1.93, een mannenstem. Wil ik de rest van mijn leven
aan de telefoon blijven uitleggen dat je met een vrouw spreekt? De
vraag die ik mezelf stelde was: wil ik verder als mannelijke vrouw of
als vrouwelijke man?”
Het werd het laatste.
,,Als Eef ben ik meer dan ooit mezelf. Hoe gelukkig ik ook was met Eva,
ze kostte ook energie. Altijd op je stem letten, weten dat je overal
wordt nagestaard.” Die stap terug blijkt
lastig te aanvaarden voor zijn omgeving. ,,Toen Eef in Eva
veranderde, paste ik als transgender in een hokje. Nu kunnen ze me niet
meer plaatsen. Bij de VU ben ik de allereerste ooit die deze stap
neemt. Er zijn geen draaiboeken voor. Ik heb twee stappen naar voren
gedaan en ik doe er nu eentje terug. Of eigenlijk is het een stap
vooruit. Ik heb een lange weg bewandeld, en het is het waard geweest.
Ik ben nu waar ik wilde zijn. Dit is wie ik ben. Of ik Eva mis? Geen
moment.” Eef gebruikt nog
steeds hormonen. En dat blijft hij doen, ook al zet hij zijn operatie
niet door. Het mannelijke geslachtsdeel blijft, tot opluchting van zijn
nieuwe vriendin. Eva is
fysiek een man gebleven, maar hormonaal bleef hijdeels
vrouwelijk: een cupje A dat niet meer weg trekt, zachtere
trekken.
Van man
naar vrouw en terug: Eef is eindelijk zichzelf / Danielle
Elshof
Algemeen Dagblad 01-05-18
Als je
een aanvulling of opmerking hebt over deze site dan kun je een
mailtje sturen naar Transarchief