In de jaren 80 begon ik te beseffen dat ik me niet goed voelde in mijn lichaam. Altijd heb ik het gevoel gehad dat ik een vrouw was gevangen in een mannenlichaam. Op advies van een seksuoloog ging ik naar een praatgroep van T&T (Travestiet en Transseksueel) in Amsterdam en ontmoette daar mensen die hetzelfde gevoel hadden als ik. Ze koopt make-up, kleding en wordt hartelijk ontvangen door twee transgender gastvrouwen. Boven het café in een klein kamertje kan ze zich omkleden en betreedt ze voor het eerst de wereld – buiten haar huis – als vrouw. Eén van de eerste keren blijkt voor Marjolein lijkt als snel een van de laatste keren. Bijna twintig jaar stopt ze haar kleding terug in de kast en blijft ze haar geheim zelf dragen. Ze vindt het toch te spannend. “Wat als mijn familie erachter komt ? Of mijn werk?”

Voor Marjolein was het een lang proces, zoals ze het zelf noemt. De Zaanpride is voor haar de eerste keer dat ze het feest bezoekt. Vanwege mijn autisme is het best een stap om te gaan. De drukte en mijn koudwatervrees hield het me altijd tegen. Maar eigenlijk wil ik het al jaren en nu bood mijn vriendin Cynthia me aan om hier te blijven slapen.

Door mijn autisme vond ik het moeilijk om goed duidelijk te maken aan andere mensen wat ik voel en hoe ik denk. Door erover te praten en me als vrouw te kleden ben ik me nog meer gaan realiseren dat ik echt als vrouw door het leven wil gaan. Maar ik durfde niet daar te zetten Uit angst waarschijnlijk en uit schaamte.  In 2010 gaat de knop bij Marjolein om. “Ik voelde me echt ongelukkig”. Ze begint weer haar vrouwelijke naam te dragen, die is afgeleid van haar tweede doopnaam “Maria”. In katholieke huizen kregen jongens wel vaker deze naam.

“Maar bij mijn geboorte is wel iets misgegaan. Mijn lichaam kent altijd al meer vrouwelijke kenmerken en mijn stem is niet mannelijk. Thuis is daar vroeger nooit over gepraat, het lag te gevoelig.” Naast het dragen van de naam hakt ze de knoop door om “in transitie te gaan.”

“In april 2012 heb ik alles in werking gezet. Eerst een intake in het VUmc, vervolgens een half jaar pittige diagnostische gesprekken met een psycholoog en uiteindelijk geeft het Genderteam groen licht voor testosteronblokkers en vrouwelijke hormoonpleisters. Ook moest ze een jaar lang 24 uur per dag vrouwenkleding dragen om me bewust te worden of ik het wel echt wilde.

Dat betekent dat ze haar geheim niet langer kan verzwijgen voor haar familie. Tot dan toe weet alleen een zusje ervan af. Het spannends vond ik om het mijn oude vader te vertellen. Mijn moeder leefde al niet meer. Ik durfde het niet aan haar sterfbed te vertellen. Nog altijd vraag ik het me af: hoe zou ze het hebben gevonden? Mijn vader daarentegen accepteerde het meteen. Daar verbaasde ik me echt over. Ik dacht dat hij me zou laten vallen. Maar weet je wat hij me na mijn operatie zei: Je bent als een dochter voor me.” Een prachtig moment.

Mei 2015 – de dag dat ik werd geopereerd - was de mooiste dag van mijn leven. Die dag werd ik echt vrouw, niet alleen in mijn hoofd maar nu ook in mijn lichaam. Vanaf die dag ging ik als Marjolein Mol door het leven en heb nog geen 1 minuut spijt dat ik het heb doorgezet. Sterker nog, achteraf denk ik dat ik het veel eerder had moeten doen. Tijdens de bijeenkomsten hier heb ik veel steun van andere transgenders gehad. Maar tegelijkertijd kon ik andere transgenders die nog twijfelden, mijn verhaal en mijn ervaringen vertellen

Transgender van het jaar

Bij de viering van het tienjarig bestaan van Stichting Transgenders Noord-Holland dit jaar (2924)  ontving Marjolein Mol de beker voor “Transgender van het jaar”, die jaarlijks wordt uitgereikt aan iemand die zich enorm heeft ingezet en grote stappen heeft gemaakt. Marjolein is erg actief, geeft interviews en  treedt veel naar buiten.

Zij maakt prachtige tekeningen en nam vorig jaar deel aan de expositie “Paradijsvogels” in het Weefhuis in Zaandam.

Marjolein tekent eigenlijk heel haar leven al. Eén serie tekeningen met vrouwenfiguren maakte zij tijdens haar transitie.

Vera den Adel: “Ik heb je zien veranderen van een verlegen muurbloempje in een zelfverzekerde vrouw. Maar voor mij is ze veel meer, voor mij is ze ook absoluut de vrouw van het jaar.”

bronnen: Transgenders, een manier van leven / Bert Woudstra); Purmerends feestje voor jubilerend Transgenders Noord-Holland. In:- Noord-Hollands Dagblad, 15-1-2024; Paradijsvogels te kijk in Zaandijk. – In: Noord-Hollands Dagblad 5-10-2023; De strijd om vrouw te zijn In: Noord-Hollands Dag, 9-8-2023