Julian Eltinge geldt als de grootste female impersonator van de 20e eeuw. Zij werd geboren op 14 mei 1881 in Newton, Massachusetts als William Julian Dalton en speelde haar eerste drag-rol in het Tremont Theatre in Boston in de Boston Cadets Revue in 1891. Zij was toen 10 jaar. Zij speelde haar rol blijkbaar zo overtuigend dat zij het jaar daarop het middelpunt vormde van de revue. Volgens de overlevering kwam Eltinge bij de revue dankzij haar danslessen bij Mrs. Wyman, die ontdekte dat zij een ongelooflijk talent had om vrouwenrollen te spelen.

Al gauw raakten andere producers in haar geïnteresseerd. In 1904 trad zij op  in het  Bijou Theatre op Broadway in de musical comedy Mr. Wix of Wickham, waarvan de muziek was gecomponeerd door Jerome Kern  De show was een enorme flop met uitzondering van Eltinge’s optreden, dat vreemd genoeg het pad van zijn verdere carrière zou vereffenen.

Haar  roem steeg al snel. Ze maakte met een vaudeville gezelschap een grote tournee door de VS en Europa en trad op voor koning Edward Vll. In tegenstelling tot andere mannen die optraden als vrouw, speelde Eltinge haar rol niet als een man die gekleed was als vrouw, maar gaf zij de illusie dat ze een vrouw WAS.  Als haar artiestennaam gebruikte zij alleen de naam "Eltinge", waarmee zij haar sekse identiteit voor haar publiek verborgen hield.

Zij zong en danste in een grote variëteit van vrouwenkostuums en aan het eind van de show wierp zij haar pruik af om haar ware identiteit te onthullen. Rond 1910, speelde Eltinge in speciaal rond haar geschreven musical comedy’s, te beginnen met The Fascinating Widow. Omstreeks 1917 werd zij uitgenodigd om in Hollywood de titelrol te spelen in The Countess Charming. Daarna volgde andere filmrollen, waaronder The Isle of Love (1918) met in de hoofdrollen Rudolph Valentino en Virginia Rappe.
Eltinge was toen een van de best betaalde acteurs en actrices op het Amerikaanse toneelpodium, maar het lot wilde dat met de beurskrach van 19129 en het verdwijnen van de vaudeville, haar ster begon te dalen. Maar, "the show must go on" zei ze zelf en zo begon op te treden in nachtclubs tot het bittere eind.  Zij stierf tijdens een show in een New-Yorkse nachtclub op  7 maart  1941.  Ziij was toen 60 jaar.

Bron: Julian Eltinge (Dragqueen diaries)