„Ik ben een DES-zoon. Daardoor ben ik als intersekse (persoon) geboren" vertelt Frank. Hij vertelt zijn verhaal zoals hij dat het liefste doet, met gelakte nagels en lange wimpers. Ook zijn make-up heeft hij voor de gelegenheid op gedaan, al zal die vandaag wat uitlopen door de tranen die erlangs stromen. Het zijn tranen van verdriet, zal hij vertellen, omdat hij vorige week nog eens pijnlijk werd herinnerd en geconfronteerd wie hij is, en hoe dat komt. Maar het zijn ook tranen van opluchting.

„Ze zeggen dat mannen milder worden naarmate de leeftijd vordert en het testosteron afneemt. Maar ik ben er nu gewoon klaar mee. Ik heb te lang toneel gespeeld. Ik heb te lang gedaan alsof ik een man was.”

"Tijdens haar zwangerschap kreeg mijn moeder di-ethylstilbestrol (DES) voorgeschreven vanwege twee miskramen.

Bij mijn geboorte was ik een man, maar met slechts een kleine testikel, verder had ik een meisjesachtig uiterlijk. DES zorgde ervoor dat de hormoonafgifte van mijn moeder niet goed doorkwam tot de foetus. Het middel werd van 1947 tot 1976 voorgeschreven aan vrouwen ter voorkoming van vroeggeboorte en miskramen. Het was een kunstmatig oestrogeen, een vrouwelijk hormoonmiddel dus, dat werd uitgedeeld alsof het vitaminepillen waren. “Mijn moeder had twee miskramen gehad voordat ik werd geboren, daarom kreeg ze het. Men dacht dat het zou helpen tegen nieuwe miskramen. Maar dat deed het helemaal niet, bleek later.” Miljoenen vrouwen hebben het middel tijdens de zwangerschap toegediend gekregen, waarvan honderdduizenden in Nederland. En evenveel kinderen dragen de gevolgen daarvan. De meest voorkomende zijn afwijkingen aan geslachtsorganen. Dat de medische wereld veel te lang is doorgegaan met het voorschrijven van DES was een medische misser van jewelste. In die tijd werd ook Softenon toegediend, het middel waardoor baby’s zonder armen werden geboren."

Door de weigering voor een schoonheidsbehandeling in Salon 81 in Heiloo werd Frank er nog eens pijnlijk herinnerd en geconfronteerd met zijn conditie. Men wilde hem geen schoonheidsbehandeling geven, omdat het product dat werd gebruikt alleen voor vrouwen geschikt zou zijn. Frank weet inmiddels beter: "Ik zie er niet vrouwelijk genoeg uit, maar wie zegt dat ik geen dame ben?” Frank deed zijn verhaal in het Noordhollands Dagblad, met tranen in zijn ogen, maar ook met tranen van opluchting: “Ik ben er nu gewoon klaar mee. Ik heb te lang toneel gespeeld. Ik schaam me er niet meer voor en wil op deze manier meer bekendheid geven aan mijn aandoening. Er zijn miljoenen mensen die hier mee te maken hebben en doodongelukkig zijn omdat zij niet geaccepteerd worden. „Tot mijn achtste zag ik er echt uit als een meisje. Behalve dan m’n geslachtsdeel. Door het gebruiken van groeihormonen schoot ik de lucht in, wel twintig centimeter per jaar. Alleen mijn gevoel meer vrouw dan man te zijn, hebben ze er nooit uit gekregen. Pas als ’s avonds de gordijnen dicht gingen, de kinderen naar bed waren en ik alleen met zijn vrouw was, durfde ik te zijn wie ik al die tijd al was. Dan trok ik soms een jurk aan en deed ik make-up op; een hobby die ik er vanaf mijn jeugd heimelijk op nahield. Mijn vrouw zag het eerst als een soort grapje, totdat ze in de gaten had dat het serieus was. Ze was er geen fan van, maar ze accepteerde het. We zijn veertig jaar in harmonie samen geweest, totdat ze overleed aan kanker. Nu hoef ik geen vrouw meer, ondanks dat ik van vrouwen houd. Maar als ik een keuze had gehad, had ik toch liever een geslachtsaanpassende behandeling willen ondergaan. Frank zou graag in contact willen komen met andere Des slachtoffers. 

fkruijff@hotmail.com