Corry Brocolli gaf 15 jaar haar personage vorm, geïnspireerd op Corry Brokken. Ze deed mee met Chicks Ahoy van Chicks with Dicks in 2004. Jaren lang was zij een van de vaste stamgasten en later ook gastvrouw achter de bar van de Lellebel

“Corrie werd in 1957 geboren in Amsterdam als Jan-Lourens Joustra. Al snel verhuisde zij naar Utrecht en later naar Apeldoorn. Toen hij drie jaar was verloor zij haar vader. Tijdens haar pubertijd verdiepte hij zich in alle vorstenhuizen van Europa, luisterde eindeloos naar Maria Callas en begon een van huis uit gestimuleerde belangstelling voor het RK-geloof te ontwikkelen. Op 18-jarige leeftijd liet zij zich dopen. Het Hollandse Lourens wijzigde hij in Laurens., verwijzend naar de heilige Sint Laurentius. Hij voelde zich geroepen tot het priesterschap en begon aan een priesteropleiding. De combinatie van het priesterschap en zijn leven zoals hij dat opgebouwd bleek niet te realiseren. Hij moest teveel vrijheid inleveren. Eind jaren 90 ontdekte hij een andere passie: hij liet zijn mooie stem horen in café Lellebel waar hij met veel succes onder andere het repertoire van Corry Brokken vertelkte.” (tekst van de rouwkaart)

"Ik had de Lellebel ontdekt als een gezellige stamkroeg (eigenlijk mijn eerste en enige) waar de eigenaar, Hans Wijtenburg veel oude liedjes uit de jaren 60) draaide en nooit te beroerd was een verzoekje te honoreren. Toen hij eenmaal wist dat ik een fervent Corry Brokken-fan was (als klein kind al vertelde mijn moeder) draaide hij regelmatig Corry Brokken liedjes voor me en maakte me daarmee natuurlijk helemaal stamgast. Met de travestie had ik eigenlijk niet zoveel. Als klein kind liep ik wel op de oude hakken van mijn moeder maar nadat ze die weggegooid had, was die hele episode meteen voorbij.

Ik ben sinds ik als klein jongetje totaal gefascineerd naar haar televisieshows keek altijd een enorme fan van Corry Brokken gebleven en heb al haar platen (digitaal) verzameld. Ik denk dat het zo rustig rond haar 80ste verjaardag bleef omdat haar omgeving dat wilde. Ze heeft zich helemaal teruggetrokken uit de schijnwerpers, haar laatste tv-optreden was in “Kinderen geen bezwaar”, een uitzending die een hele mooie hommage aan haar werd maar dat is ook al weer zo’n vijf jaar geleden. Haar plaatopnames en ook de dvd “Een avondje met Corry” blijven getuigen van haar enorme vakmanschap, haar prachtige stem en schitterend gevoel voor interpretatie. Wat mij betreft de beste zangeres die Nederland ooit gekend heeft (qua lichte muziek, natuurlijk).

Toen er aankondigingen verschenen van een Lellebel Eurosongfestival Playback Wedstrijd (1999) werd er aan de bar al gauw beslist dat ik dan maar in de huid van mijn geliefde Corry Brokken moest kruipen en met de nodige port op heb ik dat toen beloofd en me vervolgens gewetensvol voorbereid want de eer van Corry Brokken moest natuurlijk wel verdedigd worden! Zo stond ik dat jaar voor het eerst op het kleine maar o zo fijne podiumpje van de Lellebel “Net als toen” te playbacken en won tot mijn grote verrassing meteen de tweede prijs. Zo krijg je de smaak natuurlijk te pakken. Vrij kort daarna organiseerde Desirée weer de jaarlijkse Miss Lellebel-verkiezing en daar kreeg ik de gelegenheid live te zingen, wat ik veel leuker vond dan playbacken.

Ik geloof dat ik het eerste jaar met La Mamma begonnen ben, dat maakt de cirkel mooi rond. Mijn doel was eigenlijk de herinnering aan Corry Brokken levend te houden wat niet betekende dat ik er niet van genoot om applaus te krijgen met mijn optredens. Op een podium staan te zingen kan verslavend zijn. Wat de travestie betreft voelde ik me in het begin eerlijk gezegd erg ongemakkelijk, met name omdat ik er zelf geen handigheid in had me op te maken en vooral pruiken waren meestal een regelrechte ramp. Gaandeweg kreeg ik daar meer ervaring in al ben ik nooit een heel gelikte female performer geworden. Waar ik het meest van genoot was op hoge hakken lopen en daar legde ik dan ook een aardige verzameling maat 44 van aan.
Ik heb verscheidene keren meegedaan aan de jaarlijkse Miss Lellebel-verkiezingen, werd nooit Miss Lellebel maar wel tweede en derde, de laatste keer met wat ik zelf een van mijn meest geslaagde optredens vind, “Feeling Good”, ook jaren 60 maar wel in de Michael Bubblé versie in een min of meer sexy rode jurk (zie de foto’s die ik je gestuurd heb). Verder was ik een regelmatige deelneemster aan het Eurosongtravestieval van Coco Coquette op het heerlijke podium van de Winston waar je lekker kon dansen als de muziek dat toeliet. Daar had ik o.a. succes met “Een beetje” van Teddy Scholten al denkt half Nederland dat Corry Brokken daar het Songfestival mee gewonnen heeft.



De naam Corry Broccoli is ontstaan toen een Italiaanse vriend van mij die natuurlijk nog nooit van Corry Brokken gehoord had die naam niet verstond en er Broccoli van maakte, wat aan mijn optredens natuurlijk een perfecte twist gaf. Toch heb ik mijn hele “carrière” door voornamelijk jaren-60 repertoire gezongen, geheel in de geest van mijn grote idool.
Op een gegeven moment ben ik ook achter de bar van de Lellebel terechtgekomen waar ik tussen het barwerk door kon zingen wat ik wilde en dat ook met veel enthousiasme gedaan heb. Ik had een trouwe schare fans en ook nieuwe bezoekers wisten mijn optredens meestal wel te waarderen. Dat was voldoende motivatie om zo’n tien jaar lang met mijn travestie-optredens door te gaan. Zoals bij de meeste female impersonators beperkte mijn travestie zich tot de optredens, ik ging nooit “zomaar” in travestie uit.
Veel optredens buiten de Lellebel heb ik trouwens niet gehad, daar was ik te weinig ambitieus voor. Ik heb me één keer over laten halen een weekje in een bar op Mykonos te komen optreden (2007) maar daar kende natuurlijk niemand Corry Brokken en daar waren de jaren 60 ook niet erg trendy dus ik werd al heel snel een flink ingekort voorprogramma voor het spetterende optreden van Dutch Tina Turner (mijn Lellebel-collega Saphira) en dat betekende meteen het einde van Corry’s internationale carrière.
Wel heb ik met veel plezier een seizoen meegedaan met het travestiecabaret van Coco Coquette en de inmiddels helaas overleden Jet Lag, “Chicks Ahoy” (Winston Club 2004) waar ik ineens een nieuw lijflied kreeg, “Lief zijn voor Mama” uit Chicago, dat ik daarna nog vele en vele malen gezongen heb. Dat had natuurlijk helemaal niets meer met Corry Brokken te maken maar was wel erg leuk.
Wat ook niets met Corry Brokken te maken had (ofschoon zij in 1960 al een vertaald Arabisch liedje op de b-kant van Milord zette) waren mijn werkzaamheden als dj op de Arabische avonden van de Lellebel maar dat had weer te maken met mijn zeer brede muzikale smaak.



Zo rond 2010 begon de artistieke vermoeidheid toe te slaan en begon ik ook flink uit mijn jurken te groeien, optredens buiten de Lellebel dienden zich niet meer aan en op een gegeven moment werd het ook te vermoeiend de hele avond in travestie achter de bar te staan. Toen ben ik mijn werkzaamheden daar geleidelijk gaan verminderen en er uiteindelijk helemaal gestopt wat meteen het einde van Corry Broccoli betekende.
Echt afscheid heb ik in die tijd niet genomen en dat heeft Desirée (Hans W.) dus uiteindelijk afgelopen Zondag (19 april 2015) georganiseerd met een hartverwarmende middag waarop me toch duidelijk werd dat ik in de loop van al die jaren een gewaardeerde bijdrage heb mogen leveren aan het Lellebel-entertainment, iets waar ik met trots op mag terugkijken!"
“Laurens was een veelzijdig men, maar vooral een gepassioneerd man en een romantisch[e] man. Wie zijn huis binnenliep, liep de 19e eeuw binnen, maar het leven dat hij leidde was een leven in het nu. Hij profiteerde volop van de vrijheden en mogelijkheden die Amsterdam hem bood”.
Op zondagmiddag 19 april 2015, een jaar voor haar overlijden, bracht dragshowbar de Lellebel een tribute aan deze Lellebel vedette pur sang Corry Broccoli. Esther van Cartier, Tante Dees, Dora Royale en enkele anderen brachten enkele bekende songs van haar repertoire ten gehore. Corry was hierbij zelf aanwezig en zong het prachtige dramatische lied La Mama over een zigeunerin die op haar sterfbed afscheid neemt van al haar dierbaren. Het lied kreeg vanmiddag een dubbele lading. Corrie was ernstig ziek en nam nu afscheid van haar vrienden, collega’s en bewonderaars. Een zeer gezellige middag met vele bekende gezichten, waaronder Coco Coquette en Efa Reinewald.