Op een vlooienmarkt in New York ontdekten twee verstokte fotoverzamelaars Michael Hurst en Robert Swope een aantal albums met talloze snapshots genomen tussen het midden van de jaren 50 en het midden van de jaren 60. De foto’s waren genomen bij Casa Susanna, een groot charmant houten huis in Victoriaanse stijl diep op het Amerikaanse platteland in New Jersey aan de voet van de Catskills Mountains zo'n 150 km ten noordwesten van de stad New York.
Na wat naspeuren kwamen de verzamelaars erachter dat de vrouwen op de foto’s crossdressers waren en dat het bungalowpark in die tijd een vrijplaats was voor iedereen die met zijn gender in de knoop lag en de thuisbasis was van het eerste clandestiene netwerk van transgenders.
In die tijd kon daar amper over gepraat worden en zich op straat vertonen in dameskleding was helemaal taboe en zelfs strafbaar, maar hier konden zij in alle veiligheid zonder lastig te worden gevallen in vrijheid zijn wie ze wilden zijn en hun “innerlijke meisje” konden vieren. Daar konden ze gelukkig en comfortabel zijn, deelnemen aan allerlei activiteiten zoals tuinieren en spelletje scrabble spelen, , kerst- en theefeestjes organiseren, koken of zich ontspannen bij het nabijgelegen meer en, natuurlijk , praten over zichzelf zoals ze dat nooit eerder hadden kunnen doen Af en toe bezochten zij het nabijgelegen stadje Hunter om te winkelen, waar ze verschillende reacties kregen. Sommigen waren negatief, maar veel inwoners zagen hen als betrouwbare klanten.
De meeste gasten van Casa Susanna waren getrouwd en beschouwden zichzelf als heteroseksuele mannen die zich graag als vrouw wilden verkleedden, maar veel anderen identificeerden zich later als transgenders en leefden hun leven als vrouw.
Het bungalowpark Casa Susanna werd gerund door Susanna Valenti en haar vrouw Marie, die ook een pruikenwinkel hadden in de stad. Marie kocht het 150 hectare grote terrein halverwege de jaren vijtig en zij en Susanna noemden het oorspronkelijk Chevalier D'Eon Resort. Ze rekenden $25 voor een weekend, inclusief eten, onderdak en make-up lessen.
Fotografie was voor travestieten in de jaren 1950 zowel bevestigend als extreem gevaarlijk. Negatieven naar een professionele ontwikkelaar sturen die de politie zou kunnen bellen was uit den boze, dus stelde Casa Susanna een officiële fotograaf aan, een van haar eigen mensen: Andrea Susan. Zij nam veel foto's van haar medegasten en ontwikkelde ze thuis. Hoewel Polaroids populair waren omdat ze direct konden worden afgedrukt, waren Andrea’s foto’s van hogere kwaliteit en ze was te vertrouwen. Ze gaf de negatieven aan haar mentor Dick, die haar haar foto-ontwikkelapparatuur had geschonken. Toen Dick ze weggooide, kwamen ze halverwege de jaren 2000 terecht op de vlooienmarkt in Manhattan.
De foto’s die door de verzamelaars waren gevonden werden vijftig jaar later gepubliceerd in een boek. Deze uitgave leidde ertoe dat veel voormalige bezoekers van Casa Susanna naar voren kwamen en hun ervaringen wilden delen, waardoor het vakantieoord kon worden gedocumenteerd.
In 2022 maakte Sébastien Lifshitz een prachtige documentaire over deze 'crossdressing men' die door middel van prachtige intieme opnamen die wellicht nooit bedoeld waren om het daglicht te zien, het verhaal vertelt van de mannen die hier in volledige vrijheid zichzelf konden zijn: een aangrijpend, feestelijk, mar tegelijk ook triest verhaal.
In deze documentaire keren de twee nu oudere vrouwen, Katherine en Diana terug naar de plek en halen zij herinneringen op over wat Casa Susanna voor hen betekende en vertellen zij over verblijf en over de tijd dat er anders gekeken werd naar genderidentiteit. In die tijd noemden zij zich travestieten of crossdressers. In rubrieksadvertenties in gespecialiseerde tijdschriften, werden oproepen geplaatst en beantwoord in de hoop gelijkgestemde zielen te ontmoeten. Diana beschrijft hoe ze als klein jongetje ging slapen en wenste zij dat ze wakker zou worden als meisje. Er was niemand met wie je hierover kon praten en was er geen referentiepunt dat je het gevoel gaf dat je niet de enige was. “Wat kan er met mij aan de hand zijn?” herinnert ze zich, verbijsterd en beschaamd.
Zoals bij veel portretten van het queer leven in een tijdperk van illegaliteit, is er enige discussie over schaamte. Families worden onder druk gezet en schaamte leidt soms tot wreedheid en verbroken relaties. De documentaire deinst daar niet voor terug en staat er ook niet bij stil. De documentaire verkent op een nuchtere manier de ingewikkelde hoeken en balanceert het verdriet met vreugde en feestelijkheid. Foto's van de “trans-scene” in de jaren 1960 zijn begrijpelijkerwijs zeldzaam omdat mensen bang waren dat ze zouden worden ontmaskerd, gearresteerd of gechanteerd als ze werden ontdekt.
In een van de meest ontroerende en oprechte momenten van deze zeer ontroerende en oprechte film vertelt ze over haar reis naar Mexico voor wat ze “de operatie” noemt. Op weg naar huis neemt een vriendin haar mee om voor het eerst als vrouw haar ouders te bezoeken. Wat volgt is een prachtig verhaal over liefde en, uiteindelijk, de grenzen ervan.
Een vrouw genaamd Betsy leest voor uit een boek dat haar vader schreef over zijn tijd in Casa Susanna, genaamd A Year Among the Girls; ze duikt in hun relatie en zijn leven met een bewonderenswaardige openhartigheid.
Gregory fungeert als de facto verteller en geeft historische context aan travestieten en transgendervrouwen en fantastische verhalen over een kindertijd die naar de maatstaven van de toenmalige maatschappij ongebruikelijk klinkt. Het einde van de film brengt ze allemaal samen in een prachtig, aangrijpend moment van herinnering en herdenking.
Casa Susanna was de inspiratie voor het Tony-genomineerde toneelstuk Casa Valentina van Harvey Fierstein.