Alexander van den Worm Semarang 17-12-1950 -  Amsterdam 8-2-2015

Alexander heeft zich als beeldend kunstenaar en modevormgever overgegeven aan zijn grootste passie, het vrije tekenwerk. Binnen de Amsterdamse grachtengordel stond hij bekend als de tekenende modeontwerper. Iedereen in de Jordaan kende de joyeuze kunstenaar Alexander Willem van den Worm. Ieder moment van de dag kon je hem op straat tegen het lijf lopen terwijl hij piekfijn gekleed flaneerde met zijn nerveuze, elegante windhonden en graag een praatje maakte met iedereen die er voor open stond.

In Alexanders tekeningen ging het hem om het menselijk lichaam in al zijn varianten, zowel het mannelijke en het vrouwelijke als het androgyne.

Het accent ligt op het beeld en het verhaal met kledingstukken. Er ontstond een eclectisch spanningsveld tussen trends, eigen ontwerpen, fantasieën en herinneringen. Naast de Indische etnografische elementen en de thema’s uit diverse subculturen, bleef het signatuur van de modeontwerper steeds duidelijk zichtbaar.

Alexander ontwierp prachtige barokke couture jurken en vervolgens schilderde hij op grote vellen papier, met fijne zwierige lijnen en in fluorescerende kleuren vertaalde hij zijn engagement naar een vreemde mix van elegantie, uitbundigheid, seks en mode in series als ‘Sinners like Pope and cardinals’.

Zijn serie Les Amazones (2004) roept hij de mythologische Amazonen aan om met hem ten strijde te trekken voor het behoud en bescherming van de schoonheid, het vrije woord en tégen de algemene verschraling van de huidige maatschappij.

Op een avond zakte Alexander volkomen onverwacht, zo maar in elkaar om daarna niet mee wakker te worden. Zijn laatste uren was hij omringd door vrienden en zijn man André. Met de vioolklanken van De vier seizoenen van Vivaldi in zijn oren vertrok hij terwijl de stemmen van geliefden er nog zacht door heen klonken evenals het gezang van de parkieten die in een grote volière in de kamer leven.

Prachtig opgebaard lag hij vervolgens in de barokke woonkamer waar familie en vrienden en buren bij elkaar kwamen om te praten en muziek te maken, zijn honden kwispelden er doorheen. Daar ligt hij in de fin de siecle-achtige ruimte met een grote spiegel aan het hoofdeinde, het kamerscherm en de hond Beau Chien die de wake houdt. Hier in de Looierstraat in Amsterdam, spiegelde  de overdadige ruimte vol verfijnde spullen en batikdoek als doodskleed de ziel van de kunstschilder Alexander. 

Met veel belangstelling van artiesten werd Alexander onder vioolklanken in een koets naar zijn laatste rustplaats gebracht.