David, een jongen, geboren in een meisjeslichaam
“Mamma, wanneer krijg ik een piemeltje?”
Jacco van Oostveen. – In: Noord-Hollands Dagblad Stad & Streek, zaterdag 30 mei 2015
Een jongen in Ajax-trainingspak stapt de woonkamer binnen. Haren in de war door de fietstocht van school naar huis. Hij ploft neer op de bank en speelt met zijn telefoon. Niets doet vermoeden dat deze knul dertien jaar geleden als meisje op de wereld kwam.
Als peuter moet Sandra al niets van meisjeskleren hebben. “Mama, wanneer krijg ik een piemeltje?” Een paar jaar later knipt ze zelf happen uit haar lange lokken, omdat ze net als de jongens in haar klas stekeltjes wil. Haar ouders denken: dit gaat wel over. “Als straks de puberteit intreedt, dan komt ze in een kort rokje de trap aflopen”. Zeiden haar ouders altijd tegen elkaar. Nou mooi niet dus.” Drie jaar geleden keert Sandra in zichzelf. Ze is humeurig, snel boos. Petra, Sandra’s moeder, gaat de confrontatie aan. “En nu wil ik weten wat er is”, riep ik. “Ik ben een jongen”, schreeuwde ze terug. Toen dacht ik: “Dit kan wel eens blijvend zijn.” Moeder en dochter gaan naar de huisarts, die hen doorverwijst naar de genderpoli in het ziekenhuis. Een lange reeks bezoeken aan kinderartsen en psychologen volgt. “Men wil zeker weten dat het kind het meent, dat het haar oprechte wens is een jongetje te worden. Wij hadden geen twijfels meer. Bij de huisarts zei Sandra dolenthoudiast: “Cool, dus mijn borsten kunnen eraf?” Het voelde als een bevrijding voor het kind. Zij had hier jaren mee gelopen en nu was het eruit.” Sandra, die vroeg pubert, begint aan een hormonenbehandeling. “Puberteitsremmers. Het zorgde ervoor dat ze niet meer ongesteld werd. “Vier, vijf keer per jaar gaat David naar het ziekenhuis, voor gesprekken en behandelingen. In de toekomst volgen operaties. “Ontzettend zwaar voor zo’n kind. Maar hij wil het zo graag. Als hij nu gaat zwemmen moet hij een strak trekhemdje en een t-shirt aan, want hij is als de dood dat mensen zijn borsten zien. En ik maar zorgen dat hij niet wordt weggestuurd omdat hij in het zwembad geen shirt mag dragen.” Volgens de wet mag een kind pas na de zestiende verjaardag officieel het geslacht laten aanpassen, maar daar wil David niet op wachten. “We hebben zijn dertiende verjaardag als omslagmoment genomen. Vanaf toen was ze geen Sandra meer, maar David. Op school maakte hij er een spelletje van, elke dag onthulde hij een letter van zijn nieuwe naam. Zijn vriendjes gaan er heel normaal mee om, onze familie en vrienden trouwens ook. Hoe meer je er van maakt, hoe groter je het maakt. Het is ook niet zo dat Davind “opeens” een jongen is geworden. Sandra waas geen meisje dat op een dag zei dat ze een piemeltje wilde, maar David was een jongen die zich afvroeg, waarom hij nooit een piemel had gekregen. Nog lijkt hij er zich voor te schamen dat hij als meisje is geboren. Het is alsof hij zijn vroegere leven niet wil accepteren. Davids ouders praten gemakkelijk over de nieuwe situatie, maar er waren genoeg moeilijke momenten. “Je maakt een soort rouwproces mee als je kind niet langer je dochter is, maar je zoon wordt. Sandra is op haar dertiende uit ons leven verdwenen en David in ons leven kwam. Broertje Thijs (11) vindt het niet vreemd dat zijn zusje zijn broertje is geworden. “David is in mijn ogen nooit echt een meisje geweest. Zijn enige nadeel is dat hij altijd wil voetballen.”
Het transgender-zijn van hun kind heeft het gezin veel moois gebracht.
We voeren prachtige gesprekken met andere ouders van transgenderkinderen. Er is zelfs een Facebookgroep. Hoe meer we erover praten, hoe meer je je realiseert: wat doet ertoe of iemand een jongen of een meisje is, we zijn allemaal mensen. Toch leven we in een maatschappij waarin er een duidelijk onderscheid wordt gemaakt tussen de seksen.
De namen van de hoofdpersonen in dit verhaal zijn gefingeerd
Foto uit de documentaire Hoe Ky Niels werd
Zie ook: