Agnetha Immergeil is een travestie-creatie van Richard Dreise, die eind jaren 80 ontstond in de Amsterdamse discotheken Gaylife en de vroegere homodiscotheek D.O.K.(De Odeon Kelder)

Op Koninginnedag 1991 lanceerde zij haar eerste podiumhit Hopjesvla in de Amsterdamse nachtclub iT. Hopjesvla was een Nederlandse bewerking van het liedje Bandido waar de damesgroep Azúcar Moreno vijfde mee werd op het Eurovisiesongfestival van 1990.

"Ik ben Agnetha en ik houd van Hopjesvla, voor mij geen Paella of Sangria, Ik wil weg uit Espagna, terug naar Holanda, Hopjesvla van Mona, ik wil mijn vla"

Diezelfde periode werd deze hit ook geïntroduceerd in Club Chique van travestiet Hellun Zelluf in de Amsterdamse club Mazzo. Daar volgde voor Agnetha de uitnodiging om mee te doen in het populaire lokale televisieprogramma van Hellun Zelluf "De Gay dating Show".

Het was tijdens de Gay Dating Show dat Agnetha haar toen medekandidaat Lola ontmoette. Lola en Agnetha zouden vanaf dat moment een hilarisch variétékoppel vormen. Samen produceerde zij de succesvolle diner-spectacle shows "Fancy Farie's" en "Champagne & Black Tie". Maar nog veel meer zouden zij te vinden zijn op de spectaculaire iT feesten, RoXY nachten, Mazzo variété avonden of premières met uitzinnige kostuums en pruiken.

Agnetha Immergeil kreeg klokslag 12, op 18 november 1993 de eerste fles Beaujolais Primeur 1993 uitgereikt. Dat de Franse Ambassadeur Jean Bernard verstek liet gaan had volgens het wel in groten getale aanwezige ambassadepersoneel alles te maken met de onverwachte uitschakeling van het Franse voetbalteam voor de eindronde van het wereldkampioenschap. Agnetha schreef speciaal voor deze avond een pittig chanson: "De eerste maand drink ik me tureluur. We zingen nu Vive la France, want goede wijn behoeft geen krans".

Zondag 20 augustus 1995 presenteerde Agnetha Immergeil het derde Racism Beat It festival in recreatiegebied Spaarnwoude. 50.000 jongeren bezochten het festival.

De kostuums van Agnetha zijn creaties van kostuumontwerper Tycho Boeker. Deze maakte o.a. kostuums voor De toppers, Karin Bloemen en Hans Klok.

Wigwam Folies
Agnetha Immergeil is een van de zes leden van de groep Wigwam Folies die in juni 1994 optrad in de Amsterdamse Stadsschouwburg. Ze kennen elkaar allemaal vanuit de periode dat Hellun Zelluf de travestie ontdeed van het Shirley Bassey-lookalike imago en er een levensstijl van maakte. Een likme-reet levensstijl, die inging tegen het aanwakkerende burgermansfatsoen in het aids-tijdperk, maar waarin ook plaats was voor een nieuwe moraal: hup jongens, maak plezier, trek desnoods een jurk aan of een leren tuigje, maar pas wel op!.

De Wigwam Follies willen vooral entertainment, verder geen boodschap. Immergeil: 'Ik ben toch meer het type van ''met een glaasje rode wijn op het Rembrandtplein'' en wil de mensen vooral een vrolijke avond bezorgen. Dat ik daarvoor eerst een jurk aantrek, ja god, dat komt omdat er dan pas een beestje in me wakker wordt. Niet een beestje om vrouw te zijn, maar een beestje dat een gek type neer wil zetten, een cartoon die het publiek vermaakt. Je bent er niet met een pruik of wat make-up. Uitstraling, lef, humor, daar gaat het om. Mijn grootste kick is dat het publiek bekaf van het plezier naar huis gaat.'.

Richard Dreisen, is een bescheiden, knappe jongen met een stoppelbaard van drie dagen en heldere ogen. Je vraagt je af waarom hij ooit een jurk aantrok. 'Nee hoor, dat heeft niets te maken met het wegwerken van verlegenheid, het is veel meer het aanwakkeren van brutaliteit. We zijn niet een stel zielige jongetjes die hun vreselijke jeugd moeten verwerken of die weglopen voor de realiteit en dus maar een pruik opzetten.

Konininnen van de nacht trotseren het daglicht