Bernadette: Van
brandweerman naar brandweervrouw
|
Bernadette Van brandweerman naar
brandweervrouw Transgenderinfo Nederland
Vanaf mijn vijfde wist Bernadette al dat ze
anders was, dat ze een
meisje wilde zijn. "En wat doe je dan? Dan ga je schieten, duiken, bij
de
brandweer. Stoer doen om maar niet te laten merken wat je zwakke punt
is. Want
zo voelt het, als je zwakke punt.
Voordat ik ging trouwen heb ik tegen
mijn vrouw gezegd dat
ik liever een vrouw was. We dachten allebei: ‘daar komt wel eens een
pilletje
voor’. Maar ja, dat is niet zo, het zit in je hersenstructuur. Mijn
vrouw deed
er niet moeilijk over. Ik had mijn eigen middagje, dan mocht ik mij
verkleden.
Ze kocht ook wel eens sieraden of kleding voor mij. Maar er veranderde
iets bij
haar. Op vrijdag 20 april 2007 hing er een briefje: ‘Ik hou niet meer
van je.
Het is over en uit. Vanaf nu ga ik mijn eigen gang’.
Die maandag heb ik meteen de VU
gebeld. Al die jaren had ik
dat niet gedaan, omdat ik van haar hield. In januari 2009 ben ik met de
real-life fase begonnen. Niet omdat dat al moest, maar omdat ik het man
zijn zo
zat was. De eerste die ik het vertelde was mijn chef. “De brief die ik had geschreven las
hij twee keer. Toen stond
hij op, gaf mij een hand en zei: “gefeliciteerd! Voor mij verandert er
niets.
Hoe gaan we verder?”. Bij de brandweer Rotterdam word je beoordeeld
naar je
werk en niet naar je genderindentiteit.
Hij heeft de secretaresse van de
commandant gebeld en de
volgende dag had ik al een lunchafspraak met de commandant. Ze las mijn
brief
en zei: “nou, dan gaan we het bekend maken aan het korps. Aan jou de
keuze hoe
we dat doen. Nu neem je twee dagen vrij. Je gaat naar de kleermaker en
maandag
kom je als vrouw op het werk”
Toen moest ik wel even janken. Ik had
verwacht dat ze zouden
zeggen: “je komt als vent op je werk. Thuis ga je je eigen gang maar”.
Dat zou
ik ook hebben gedaan. Maar dit was zo mooi.
In die twee dagen stond mijn mobiel
niet stil. Allemaal
leuke reacties. De mindere kwamen later, op de werkvloer. ‘s Maandags
ging ik
in mijn nieuwe uniform met geföhnd haar en een lippenstiftje op naar de
kazerne. Geen nagellak, geen overdreven dingen. Maar er kwam niemand
naast me
zitten. “Oh, daar heb je Kelly”, hoorde ik iemand zeggen. Een
verwijzing naar
Kelly uit Big Brother. Uiteindelijk kwam er een mannelijke collega die
mij
complimenten maakten, mij twee zoenen gaf en naast mij ging zitten. Een
vrouwelijke collega gaf mij later een brief. Die eindigde met de
woorden: “ik
kom je nog wel eens tegen op het damestoilet”.
Voor mijn werk kwam ik veel op andere
kazernes en het
gemeentehuis. De eerste twee weken was ik vooral bezig met uitleggen.
De
voorzitters van de commissies had ik een brief gestuurd. Bij de
deelraad
Feyenoord kreeg ik meteen een nieuw naambordje: Bernadette Bakker. “Er
is hier
iemand lichamelijk veranderd”, zei de voorzitter. “Heeft iemand
vragen?”. Die
waren er niet.
Nu denk ik weleens: dat ik zo over
straat durfde! Ik zag er
toen nog lang niet zo vrouwelijk uit als nu. Tegenwoordig geef ik
voorlichtingen over brandveiligheid aan schoolklassen, maar ook in
bejaardenhuizen. Als mensen horen dat ik al dertig jaar bij de
brandweer zit,
gaan ze wel eens rekenen. “Ik was de eerste brandweervrouw in
Nederland”, zeg
ik dan.
Als je
een aanvulling of opmerking hebt over deze site dan kun je een
mailtje sturen naar Transarchief
|