Met de Belgische
post-rockband Amatorski tast Hilke Ros allerlei artistieke grenzen
af. In haar persoonlijke leven vervaagt vooral de grens tussen man en
vrouw. In een blogreeks die ze
opende met ‘De grote sprong zijwaarts’ (gepubliceerd in De Standaard), vertelt ze over haar evolutie als transgender. De
blogreeks is in monoloogvorm en bedoeld als een pleidooi voor respect.
"Voor de meeste mensen lijkt de maatschappelijke onderverdeling tussen
mannen en vrouwen vanzelfsprekend. Voor een kleine groep mensen is dat
niet het geval. Ik leef nu al een tijdje in de grijze zone tussen man
en vrouw.
Eigenlijk zijn er niet zo gek veel situaties waarin dat zogezegd
essentiële verschil er echt toe doet,": 1. Het dilemma van de
openbare toiletten: welke deur ga je binnen? Ik plas al lang alleen
maar zittend. Wat is het punt eigenlijk van de sanitaire segregatie? 2. Het gemevrouw en
gemeneer in wat formelere situaties. Hoewel het lichtjes ouderwets is,
vrees ik dat we daaraan niet kunnen ontsnappen. In het Engels kun je
nog elegant wegkomen met het neutrale ‘my dear’, maar in het Nederlands
zou dat allicht wat geforceerd overkomen. 3. De zich als een
kanker verspreidende pest van de invulformulieren. Zoals Maxim Februari
(die zelf de stap zette van vrouw naar man) schrijft in De maakbare
man: tegenwoordig kun je nog nauwelijks een broodje bestellen zonder te
moeten aankruisen of je een man of een vrouw bent. Bij
vliegtuigmaatschappijen zijn ze dan gelukkig weer zo lekker ouderwets
dat ik me op een doctoraatstitel uit 2005 kan beroepen. Ik reis als de
genderneutrale dr. Ros. En dan is er natuurlijk
het taalkundige principe van de persoonlijke voornaamwoorden. Nochtans
wordt er in je bijzijn niet zo vaak naar jou verwezen met hij of zij.
Onlangs nam een goede vriendin tijdens een etentje in het gezelschap
van drie mensen die ik voordien niet kende, op een hele avond welgeteld
één keer het woord ‘hij’ in de mond. Aan het begin van de avond had ik
nog zonder de minste twijfel een kus op de wang gekregen, toen een van
de mannen van het gezelschap zijn entree maakte. Bij het afscheid was
er toch een moment van aarzeling. Ook al heb ik heel wat
relativerende bedenkingen bij het concept ‘gender’, toch vond ik het
zelf wel belangrijk genoeg om anderhalf jaar geleden medische hulp te
zoeken. Een man zijn zat me niet helemaal lekker meer. De afgelopen
jaren had ik weliswaar een behoorlijk androgyne kleerkast opgebouwd, de
verveling bij een bezoek aan de mannenafdeloing van kledingwinkels werd
almaar ondraaglijker. Ik kan me ook niet van de indruk ontdoen dat in
de mode de segregatie tussen man en vrouw steeds groter wordt. Toen ik
een dikke tien jaar geleden wat meer begon te geven om wat ik aantrok,
was de wat 'alternatieve' kledingstijl behoorlijk uniseks. Kleren
schoppen is er de laatste jaren voor de wat minder genderconforme mens
niet eenvoudiger op geworden. VERDER LEZEN? Dit artikel behoort tot het
betalende deel van de site van de krant de standaard.be U las slechts
een deel ervan. Meld u aan of neem een abonnement om verder te lezen. Gebruik daarvoor deze link en scroll tot aan het einde van
het verhaal:
Belgische muzikant komt
uit de transgender kast. 07 January, 2014 by holebiinfo