Drag Ball culture

De Drag ball culture vindt zijn oorsprong in het Harlem van de jaren twintig. Het was het product van een homoseksuele, niet blanke onderklasse die onbereikbare fantasieën tot leven wilde brengen - simpele fantasieën als het zijn van Yale-studenten, Wall Street-werknemers en supermodellen. Pas met de première van Paris is Burning in 1991 over de underground ballroom drag scene in New York City aan het eind van de jaren 80 van de vorige eeuw werd deze subcultuur onder de aandacht gebracht bij een breder publiek.
Twee jaar na deze première schreven mainstream media dat de subcultuur inmiddels was uitgestorven. Een artikel in de New York Times dat het uitsterven van de subcultuur en zijn hoofdrolspelers beschreef droeg de titel Paris has Burned. De "Huizen" - zoals de verschillende groepen genoemd werden, die ieder geleid werden door een "Vader" of "Moeder" - waren verwoest door de aids-epidemie.

Al voor de premiere van de film Paris is Burning in 1990 hadden Malcolm McLaren en Madonna zich de stijl en de dans van de ball-cultuur al toegeëigend, om het "voguen" zo onder de aandacht van een internationaal mainstream publiek te brengen - echter wel op een manier alsof het hun eigen uitvinding was. Het feit dat de mainstream de drag ball-cultuur overnam was bijzonder ironisch, juist omdat de oorspronkelijke leden van deze subcultuur van de mainstream werden uitgesloten. De vele categorieën van de dragg balls, zoals 'Butch Queen', 'Schoolboy/Schoolgirl Realness' en 'Town and Country' lieten hen tijdelijk deel uitmaken van sociale klassen waar zij door hun gender, seksualiteit en ras normaalgesproken van werden buitengesloten.

Vogue
In dragballs wordt vaak gedanst door diverse poses te imiteren van modellen die veelal de cover van het tijdschrift Vogue sierden, en zo naam gaven aan deze dans. De dansstijl is ontstaan eind jaren 70, begin jaren 80 en ontstond uit performance, een dansstijl die in de jaren 30 in Harlem in New York City ontstond. Opvallend aan deze dans zijn de geometrische en gestileerde bewegingen van armen en benen en het fragmentarisch lopen over een imaginaire catwalk. Ook extremere, yoga-achtige houdingen worden gebruikt. De elegante manier van wisselen van pose wekt de illusie van een vloeibaar lichaam.
Beoefenaars van deze dans zijn vaak lid van een house, zoals The House Of Dupri. Deze houses kwamen samen in clubs of ballrooms om de dansstrijd met elkaar aan te gaan. Op deze battles ging men de competitie met andere huizen aan door elkaar te imponeren en uit te dagen. Een jury bepaalt de winnaar door middel van punten. Dit resulteerde in spectaculaire en gecompliceerde dansroutines en kostuums op avonden die "extravaganzas" werden genoemd. De deelnemers en publiek zijn veelal homoseksueel en Afro-Amerikaans of Latijns-Amerikaans.
De muziek waarop gedanst wordt is instrumentale disco of house met een typisch vloeiende "Vogue"-sound, iets wat terug is te horen in de nummers Deep In Vogue van Malcolm McLaren en Vogue van Madonna. In de film Paris is Burning is onder meer de bekende vogue-danser Willi Ninja (1961-2006) te zien. Vogue wordt in de Verenigde Staten nog steeds beoefend en is vooral populair in de homo-clubscene van New York, Atlanta en andere grote steden.

We vieren de invloed van de legendarische documentaire ‘paris is burning’

Queer Bronzeville

Queens and queers: The rise of drag ball culture in the 1920s

Ball culture (Wikipedia)


Als je een aanvulling of opmerking hebt over deze site dan kun je een mailtje sturen naar Transarchief