Annie Hindle and Ellen Westman each created long-running stage acts in which they convincingly portrayed rough, boisterous men-about-town.

Stormé DeLaverié (1920 – 2014) was al in de jaren veertig een extra attractie als male impersonator mannen in de Jewel Box revue in New York.

Dragqueens zijn een bekend begrip in Nederland. Maar het omgekeerde bestaat dus ook, al lijkt deze scene in Nederland niet zo groot. Een woordvoerder van homo-organisatie COC denkt dat ze door sociale media iets zichtbaarder zijn geworden. Ze maken op Facebook een profiel van hun personage en houden zo contact met elkaar. Hij vermoedt dat veel drag kings lesbisch zijn, omdat lesbiennes vaker spelen met hun mannelijke en vrouwelijke kanten. Een bekende Engelse drag king was Diane Torr (1948 - 2017). Bekende Nederlandse Drag Kings zijn Lee Machetti, Mijke van der Zee, Johnny de Hond, Magik  Montague en Bart Le Normand. Een groot artikel over deze Drag Kings verscheen in Zij aan Zij, jrg. 23, nr. 8 2014, p. 14-17

Corrine van der Velden schreef in De Volkskrant van 31 juli 2012 over hen een artikel.
Omroep BNN maakte in 2012 twee korte documentaires over Drag King Lee Machetti in de serie Je zal het maar zijn, waarin Sophie Hilbrand op pad gaat met mensen die een bijzondere keuze hebben gemaakt in hun leven of in een uitzonderlijke situatie verkeren
De drag king laat in de praktijk zien wat de laatste tien jaar keer op keer in academische studies is beschreven: vrouwelijkheid en mannelijkheid zijn constructies, geen door god of natuur opgelegde gegevens. Er valt aan te tornen, er valt voor te kiezen, er valt mee te spelen. Mannen en vrouwen worden steeds androgyner en juist daarom zijn de twee uitersten misschien zo aantrekkelijk om uit te buiten. Volgens de Amerikaanse geleerde Judith Butler zijn mannelijk- en vrouwelijkheid een serie gestileerde gebaren die je aan en af kunt leren. Voor mannelijkheid is dit nieuwer dan voor vrouwelijkheid, omdat mannelijke heteroseksualiteit nog steeds zo onzichtbaar de norm is dat de Britse filmwetenschapper Richard Dyer er een belegen vergelijking voor kan gebruiken. ,,Mannelijke seksualiteit is een beetje als lucht', schrijft hij in `The Matter of Images'. ,,Je ademt het de hele tijd in, maar je bent je er nauwelijks van bewust.' Zijn voorstel: ,,We moeten heteroseksualiteit vreemd maken.
Drag kings zijn het late lesbische antwoord op de bekende drag queens, die al zo lang bestaan dat ze in de mainstream zijn opgenomen.
Drag kings doken begin jaren negentig op in clubs in New York, Londen en San Francisco, al zijn er ook voor de kings voorlopers aan te wijzen. Het fotoboek is opgedragen aan Storme DeLaverié, die al in de jaren veertig een extra attractie was als imitator van mannen in een female impersonator-revue in New York.


Sommige kings gaan ook in het dagelijks leven als man gekleed. Soms is het moeilijk uit te maken of een vrouw in drag is of zichzelf.
Volgens Volcano en Halberstam (The Drag King Book) is Elvis voor drag kings wat Liza Minelli is voor dragqueens: een theatrale persoonlijkheid die vrouwelijk- of mannelijkheid op tilt doet slaan. ,,Als de dragqueen uitspeelt wat kunstmatig is aan vrouwelijkheid, ontmaskert de drag king wat zogenaamd natuurlijk is aan mannelijkheid. De imitatie van Elvis in het algemeen haalt het idee onderuit dat mannelijkheid niet theatraal en speelbaar is.'
Het is een idee waar men in Graceland nog aan moet wennen. De erfgenamen van The King of Kings verboden Elvis Herselvis, de bekendste vrouwelijke Elvis-imitator, tijdens een congres op het landgoed op te treden. In Drag Kings wordt het incident trots aangehaald.
Een paar jaar geleden zond een van de commerciële zenders een seizoen lang op prime time een drag queen-wedstrijd uit, die leidde tot de griezelige generalisering dat mannen overal beter in zijn, zelfs in vrouw zijn. Zo adembenemend als die mannen op de televisie, zijn de vrouwen in Drag Kings niet. Ze zijn man zoals Dame Edna of Margreet Dolman vrouw is, grof en uitzinnig. De man aan wie ze me het vaakst deden denken was de Engelse komiek Benny Hill.